Ale zastanów się czy te nadprzyrodzone siły aż tak ingerowały w jego życie i decyzje. Postawił kasę na zakład i stracił wszystko. Jego wybór, jego strata. Podwiózł babkę do miasta euforii, mógł zarobić 300$. Wszystko zamyka się w sferze decyzji.
Co do realizacji egoistycznych celów - czy nie o to w pewnym sensie chodzi w życiu? Jakaś szkoła filozoficzna głosiła, że altruizm nie istnieje i wszystko co robimy dla innych tak naprawdę robimy dla siebie, żeby się poczuć lepiej. W tym filmie 'pakt' był jedynie zapalnikiem do myślenia, i w myśleniu tym - wyjście poza schemat.
Po mojemu film zawiera w sobie masę alegorii, których interpretacja zależy od interpretującego, i każda będzie dobra.
Jedno tylko pytanie - naprawdę uważasz duet Oldman / Lloyd za diabelski? Ok, podpisał kontrakt krwią, ale tak jak powiedział Lloyd, coś co podpisujemy swoim imieniem i nazwiskiem powinniśmy być w stanie również przypieczętować krwią. W przeciwnym razie nawet podpis jest g* warty.
PS. Chciałbyś być 2432. kochankiem jakiejś przypadkowo spotkanej (zarąbistej, swoją drogą) laski? :)

Po pierwsze skąd pomysł, że Neal zawarł pakt z diabłem? Tak, Ray mówi "Jestem diabłem", lecz zaraz dodaje: "Żartowałem". Zresztą dziwny byłby to diabeł, który chce uchronić człowieka przed popełnieniem ojcobójstwa, a ostatecznie efektownego samobójstwa (w stylu "Vanishing Point" Richarda Sarafiana). To nie diabeł, jakiego znamy z Biblii i ksiąg teologicznych; to nawet nie diabeł z "Fausta" Goethego. Jeśli już, byłby bliżej "Mistrza i Małgorzaty" Bułhakowa, i też nie do końca. Równie dobrze Ray mógłby być Bogiem i taka interpretacja też daje się obronić. Weźmy choćby scenę w biurowcu, która może przywodzić na myśl podobną scenę z filmu "Bruce wszechmogący" Toma Shadyaca (Bóg przyjmował Bruce'a w biurze, identycznie jak Ray Neala).
Druga sprawa: czy realizacja własnego potencjału jest celem egoistycznym? Nie byłbym tego pewien. Pomijając przypowieść (biblijną, a jakże!) o talentach, człowiek najlepiej może przysłużyć się innym ludziom robiąc to, co najlepiej potrafi robić. Np. Baczyński i Gajcy prawdopodobnie lepiej przysłużyliby się Polsce pisząc kolejne utwory literackie niż ginąc w przegranym powstaniu. Podobnie ks. Stefan Wyszyński - w czasie wojny kapelan AK, później prymas - przypuszczalnie lepsze usługi oddał realizując swe powołanie kapłańskie, niż gdyby próbował na siłę być żołnierzem. Ale dość dygresji. Rzecz po prostu w tym, że realizacja własnego powołania jest po prostu najlepszym, co człowiek może zrobić zarówno dla siebie, jak dla innych. Nie zawsze też bywa najłatwiejszą i najwygodniejszą z dróg.
I właśnie w tym tylko rzecz. Jeśli coś miałbym filmowi Boba Gale'a zarzucać, to zbyt jednoznaczną pointę. Nagroda, jaką ostatecznie otrzymuje Neal, jest tak dosłownie pokazana, że zakończenie filmu zalatuje mi lekko tzw. "smrodkiem pedagogicznym". Zdaję sobie sprawę, że Amerykanie uwielbiają ten zapach, ale ja - European Son ;-) - wolałbym jednak bardziej otwarte zakończenie: wielokropek, znak zapytania... Niechby Neal powiedział ojcu "nie" i wyszedł z jego gabinetu; niechby kamera pokazała go odchodzącego korytarzem, ewentualnie ulicą... I tyle! Bez wskazywania palcem "słusznego kierunku".
Pozdrawiam